[[[separator]]]
Instrumenty finansowe (IF) są określane w literaturze ekonomicznej jako kontrakty, które skutkują powstaniem składnika aktywów finansowych u jednej jednostki i zobowiązania finansowego lub instrumentu kapitałowego u drugiej jednostki. Jest to definicja zgodna z Międzynarodowym Standardem Rachunkowości. W kontekście implementacji polityki unijnej, mającej na celu wspieranie inwestycji w państwach członkowskich, termin instrumenty finansowe ma jednak węższe znaczenie i odnosi się tylko do instrumentów przekazywanych
z budżetu Unii Europejskiej (UE). Należy nadmienić, że w ogólnym rozumieniu instrumenty finansowe są często kojarzone wyłącznie z instrumentami rynku finansowego, stanowiącymi jedynie część instrumentów finansowych definiowanych zgodnie z Międzynarodowym
Standardem Rachunkowości. W kontekście implementacji polityki unijnej, mającej na celu wspieranie inwestycji w UE, instrumenty finansowe definiuje się jako „unijne środki wsparcia finansowego przekazywane z budżetu na zasadzie komplementarności w celu osiągnięcia określonego celu lub określonych celów polityki Unii”, które mogą przybierać formę inwestycji kapitałowych, quasi-kapitałowych, pożyczek lub gwarancji, lub innych instrumentów opartych na podziale ryzyka, i w stosownych przypadkach mogą być łączone z innymi formami wsparcia finansowego lub ze środkami finansowymi podlegającymi zarządzaniu dzielonemu lub środkami finansowymi Europejskiego Funduszu Rozwoju. W niniejszej pracy, z uwagi na jej przedmiot i cel, przyjmuje się tę właśnie węższą i kontekstową definicję instrumentów finansowych. Należy również wspomnieć, iż unijne instrumenty finansowe potocznie określane są mianem „zwrotnych”. Określenie to jest jednak tautologiczne, ponieważ zgodnie z przytoczonymi rozporządzeniami instrumenty finansowe mają z definicji charakter zwrotny. W niniejszej pracy stosuje się więc określenie „instrumenty finansowe”. Na przestrzeni ostatnich trzech dekad można było obserwować stały wzrost znaczenia instrumentów finansowych w polityce unijnej. Alokacje środków przeznaczanych na wspieranie inwestycji w formie IF systematycznie wzrastały w kolejnych okresach wieloletnich ram finansowych (WRF). Instrumenty finansowe znajdywały ponadto
coraz szersze zastosowanie w realizacji polityki unijnej, zwłaszcza w ramach tych jej segmentów, które służą korygowaniu niedoskonałości rynku lub niedostatecznego poziomu inwestycji na rynku. Rola instrumentów finansowych we wspieraniu inwestycji w krajach członkowskich ulegała więc stopniowemu umacnianiu. Rolę IF aproksymuje się w niniejszej pracy przede wszystkim: wielkością środków alokowanych na IF, wielkością absorpcji środków z IF, proporcją kwot alokacji na IF i ich absorpcji w stosunku do wielkości dotacji, funkcjami i cechami IF oraz zakresem i efektami ich wykorzystania. Instrumenty finansowe były stosowane w polityce unijnej, począwszy od okresu programowania obejmującego lata 1993–1999, podczas którego służyły wspieraniu inwestycji MŚP. Jedną z przyczyn wzrostowej tendencji wykorzystania instrumentów finansowych na przestrzeni ostatnich trzech dekad była ograniczoność środków w budżecie, implikująca konieczność częściowej rezygnacji z dotacji, przy jednoczesnej potrzebie finansowania coraz większej liczby celów polityki UE. Z tych powodów w okresie obowiązywania WRF na lata 2000–2006 zaczęto promować zastosowanie IF również w projektach infrastrukturalnych w ramach partnerstw publiczno-prywatnych (PPP). Należy dodać, że istotnym czynnikiem wywołującym tę tendencję było planowane przystąpienie do UE krajów z Europy Środkowo-Wschodniej, których gospodarki wymagały z jednej strony znacznych inwestycji w zakresie infrastruktury, a z drugiej
strony miały ograniczone możliwości współfinansowania tych projektów. Dalszy rozwój instrumentów finansowych jako narzędzi polityki UE był napędzany potrzebą spełnienia celów strategii lizbońskiej. Przejawem tego był znaczący wzrost zainteresowania zastosowaniem IF w różnych obszarach polityki UE w okresie obowiązywania WRF na lata 2007–2013. Instrumenty finansowe zaczęły być wykorzystywane w projektach rozwoju miejskiego oraz efektywności energetycznej. Wykorzystanie IF miało również stanowić zachętę do uruchamiania inwestycji w ramach PPP. Ograniczenia budżetu UE stały się w szczególności odczuwalne po wybuchu kryzysu finansowego z lat 2007–2009. Zaobserwowany wtedy znaczny spadek inwestycji wskutek wyczerpania się środków sektora prywatnego unaocznił potrzebę ich wsparcia
przez sektor publiczny, którego finanse były również nadwyrężone. Przyczyniło się to do wzmożonego zainteresowania stosowaniem instrumentów finansowych w tym okresie. Rola inwestycji sektora publicznego zyskała na znaczeniu, jako że były one podstawowym sposobem zniwelowania luki finansowej w krajach członkowskich. W tym okresie powstawały również ramy regulacyjne dotyczące stosowania instrumentów finansowych, co miało się przyczynić do ich dalszego upowszechnienia. Istotnym krokiem w kierunku usprawnienia inwestycji z udziałem instrumentów finansowych było wejście w życie rozporządzenia nr 966/2012 oraz utworzenie Europejskiego Fun11
duszu na rzecz Inwestycji Strategicznych (EFIS) w 2014 r., jako głównego elementu Planu Inwestycyjnego dla Europy (planu Junckera).
(fragment wstępu)
[[[separator]]]
WSTĘP
1.0 O HISTORII TEORII SPOŁECZNEGO WYBORU
2.0 RACHUNEK ZDAŃ
3.0 RACHUNEK KWANTYFIKATORÓW
4.0 RACHUNEK RELACJI
5.0 WYBÓR INDYWIDUALNY
6.0 GŁOSOWANIA RÓŻNYMI RODZAJAMI WIĘKSZOŚCI
7.0 METODY GŁOSOWANIA
18.0 PRZELICZANIE GŁOSÓW NA MANDATY
19.0 WYBÓR SPOŁECZNY
10.0 TWIERDZENIE ARROWA
11.0 PREFERENCJE JEDNOWIERZCHOŁKOWE
12.0 MANIPULOWALNOŚĆ STRATEGICZNA
13.0 PRAWA INDYWIDUALNE
14.0 LOSOWA FUNKCJA SPOŁECZNEGO WYBORU
15.0 WYBÓR SPOŁECZNY W EKSPERYMENTACH
BIBLIOGRAFIA
Opis
Wstęp
Instrumenty finansowe (IF) są określane w literaturze ekonomicznej jako kontrakty, które skutkują powstaniem składnika aktywów finansowych u jednej jednostki i zobowiązania finansowego lub instrumentu kapitałowego u drugiej jednostki. Jest to definicja zgodna z Międzynarodowym Standardem Rachunkowości. W kontekście implementacji polityki unijnej, mającej na celu wspieranie inwestycji w państwach członkowskich, termin instrumenty finansowe ma jednak węższe znaczenie i odnosi się tylko do instrumentów przekazywanych
z budżetu Unii Europejskiej (UE). Należy nadmienić, że w ogólnym rozumieniu instrumenty finansowe są często kojarzone wyłącznie z instrumentami rynku finansowego, stanowiącymi jedynie część instrumentów finansowych definiowanych zgodnie z Międzynarodowym
Standardem Rachunkowości. W kontekście implementacji polityki unijnej, mającej na celu wspieranie inwestycji w UE, instrumenty finansowe definiuje się jako „unijne środki wsparcia finansowego przekazywane z budżetu na zasadzie komplementarności w celu osiągnięcia określonego celu lub określonych celów polityki Unii”, które mogą przybierać formę inwestycji kapitałowych, quasi-kapitałowych, pożyczek lub gwarancji, lub innych instrumentów opartych na podziale ryzyka, i w stosownych przypadkach mogą być łączone z innymi formami wsparcia finansowego lub ze środkami finansowymi podlegającymi zarządzaniu dzielonemu lub środkami finansowymi Europejskiego Funduszu Rozwoju. W niniejszej pracy, z uwagi na jej przedmiot i cel, przyjmuje się tę właśnie węższą i kontekstową definicję instrumentów finansowych. Należy również wspomnieć, iż unijne instrumenty finansowe potocznie określane są mianem „zwrotnych”. Określenie to jest jednak tautologiczne, ponieważ zgodnie z przytoczonymi rozporządzeniami instrumenty finansowe mają z definicji charakter zwrotny. W niniejszej pracy stosuje się więc określenie „instrumenty finansowe”. Na przestrzeni ostatnich trzech dekad można było obserwować stały wzrost znaczenia instrumentów finansowych w polityce unijnej. Alokacje środków przeznaczanych na wspieranie inwestycji w formie IF systematycznie wzrastały w kolejnych okresach wieloletnich ram finansowych (WRF). Instrumenty finansowe znajdywały ponadto
coraz szersze zastosowanie w realizacji polityki unijnej, zwłaszcza w ramach tych jej segmentów, które służą korygowaniu niedoskonałości rynku lub niedostatecznego poziomu inwestycji na rynku. Rola instrumentów finansowych we wspieraniu inwestycji w krajach członkowskich ulegała więc stopniowemu umacnianiu. Rolę IF aproksymuje się w niniejszej pracy przede wszystkim: wielkością środków alokowanych na IF, wielkością absorpcji środków z IF, proporcją kwot alokacji na IF i ich absorpcji w stosunku do wielkości dotacji, funkcjami i cechami IF oraz zakresem i efektami ich wykorzystania. Instrumenty finansowe były stosowane w polityce unijnej, począwszy od okresu programowania obejmującego lata 1993–1999, podczas którego służyły wspieraniu inwestycji MŚP. Jedną z przyczyn wzrostowej tendencji wykorzystania instrumentów finansowych na przestrzeni ostatnich trzech dekad była ograniczoność środków w budżecie, implikująca konieczność częściowej rezygnacji z dotacji, przy jednoczesnej potrzebie finansowania coraz większej liczby celów polityki UE. Z tych powodów w okresie obowiązywania WRF na lata 2000–2006 zaczęto promować zastosowanie IF również w projektach infrastrukturalnych w ramach partnerstw publiczno-prywatnych (PPP). Należy dodać, że istotnym czynnikiem wywołującym tę tendencję było planowane przystąpienie do UE krajów z Europy Środkowo-Wschodniej, których gospodarki wymagały z jednej strony znacznych inwestycji w zakresie infrastruktury, a z drugiej
strony miały ograniczone możliwości współfinansowania tych projektów. Dalszy rozwój instrumentów finansowych jako narzędzi polityki UE był napędzany potrzebą spełnienia celów strategii lizbońskiej. Przejawem tego był znaczący wzrost zainteresowania zastosowaniem IF w różnych obszarach polityki UE w okresie obowiązywania WRF na lata 2007–2013. Instrumenty finansowe zaczęły być wykorzystywane w projektach rozwoju miejskiego oraz efektywności energetycznej. Wykorzystanie IF miało również stanowić zachętę do uruchamiania inwestycji w ramach PPP. Ograniczenia budżetu UE stały się w szczególności odczuwalne po wybuchu kryzysu finansowego z lat 2007–2009. Zaobserwowany wtedy znaczny spadek inwestycji wskutek wyczerpania się środków sektora prywatnego unaocznił potrzebę ich wsparcia
przez sektor publiczny, którego finanse były również nadwyrężone. Przyczyniło się to do wzmożonego zainteresowania stosowaniem instrumentów finansowych w tym okresie. Rola inwestycji sektora publicznego zyskała na znaczeniu, jako że były one podstawowym sposobem zniwelowania luki finansowej w krajach członkowskich. W tym okresie powstawały również ramy regulacyjne dotyczące stosowania instrumentów finansowych, co miało się przyczynić do ich dalszego upowszechnienia. Istotnym krokiem w kierunku usprawnienia inwestycji z udziałem instrumentów finansowych było wejście w życie rozporządzenia nr 966/2012 oraz utworzenie Europejskiego Fun11
duszu na rzecz Inwestycji Strategicznych (EFIS) w 2014 r., jako głównego elementu Planu Inwestycyjnego dla Europy (planu Junckera).
(fragment wstępu)
Spis treści
WSTĘP
1.0 O HISTORII TEORII SPOŁECZNEGO WYBORU
2.0 RACHUNEK ZDAŃ
3.0 RACHUNEK KWANTYFIKATORÓW
4.0 RACHUNEK RELACJI
5.0 WYBÓR INDYWIDUALNY
6.0 GŁOSOWANIA RÓŻNYMI RODZAJAMI WIĘKSZOŚCI
7.0 METODY GŁOSOWANIA
18.0 PRZELICZANIE GŁOSÓW NA MANDATY
19.0 WYBÓR SPOŁECZNY
10.0 TWIERDZENIE ARROWA
11.0 PREFERENCJE JEDNOWIERZCHOŁKOWE
12.0 MANIPULOWALNOŚĆ STRATEGICZNA
13.0 PRAWA INDYWIDUALNE
14.0 LOSOWA FUNKCJA SPOŁECZNEGO WYBORU
15.0 WYBÓR SPOŁECZNY W EKSPERYMENTACH
BIBLIOGRAFIA
Opinie
Instrumenty finansowe (IF) są określane w literaturze ekonomicznej jako kontrakty, które skutkują powstaniem składnika aktywów finansowych u jednej jednostki i zobowiązania finansowego lub instrumentu kapitałowego u drugiej jednostki. Jest to definicja zgodna z Międzynarodowym Standardem Rachunkowości. W kontekście implementacji polityki unijnej, mającej na celu wspieranie inwestycji w państwach członkowskich, termin instrumenty finansowe ma jednak węższe znaczenie i odnosi się tylko do instrumentów przekazywanych
z budżetu Unii Europejskiej (UE). Należy nadmienić, że w ogólnym rozumieniu instrumenty finansowe są często kojarzone wyłącznie z instrumentami rynku finansowego, stanowiącymi jedynie część instrumentów finansowych definiowanych zgodnie z Międzynarodowym
Standardem Rachunkowości. W kontekście implementacji polityki unijnej, mającej na celu wspieranie inwestycji w UE, instrumenty finansowe definiuje się jako „unijne środki wsparcia finansowego przekazywane z budżetu na zasadzie komplementarności w celu osiągnięcia określonego celu lub określonych celów polityki Unii”, które mogą przybierać formę inwestycji kapitałowych, quasi-kapitałowych, pożyczek lub gwarancji, lub innych instrumentów opartych na podziale ryzyka, i w stosownych przypadkach mogą być łączone z innymi formami wsparcia finansowego lub ze środkami finansowymi podlegającymi zarządzaniu dzielonemu lub środkami finansowymi Europejskiego Funduszu Rozwoju. W niniejszej pracy, z uwagi na jej przedmiot i cel, przyjmuje się tę właśnie węższą i kontekstową definicję instrumentów finansowych. Należy również wspomnieć, iż unijne instrumenty finansowe potocznie określane są mianem „zwrotnych”. Określenie to jest jednak tautologiczne, ponieważ zgodnie z przytoczonymi rozporządzeniami instrumenty finansowe mają z definicji charakter zwrotny. W niniejszej pracy stosuje się więc określenie „instrumenty finansowe”. Na przestrzeni ostatnich trzech dekad można było obserwować stały wzrost znaczenia instrumentów finansowych w polityce unijnej. Alokacje środków przeznaczanych na wspieranie inwestycji w formie IF systematycznie wzrastały w kolejnych okresach wieloletnich ram finansowych (WRF). Instrumenty finansowe znajdywały ponadto
coraz szersze zastosowanie w realizacji polityki unijnej, zwłaszcza w ramach tych jej segmentów, które służą korygowaniu niedoskonałości rynku lub niedostatecznego poziomu inwestycji na rynku. Rola instrumentów finansowych we wspieraniu inwestycji w krajach członkowskich ulegała więc stopniowemu umacnianiu. Rolę IF aproksymuje się w niniejszej pracy przede wszystkim: wielkością środków alokowanych na IF, wielkością absorpcji środków z IF, proporcją kwot alokacji na IF i ich absorpcji w stosunku do wielkości dotacji, funkcjami i cechami IF oraz zakresem i efektami ich wykorzystania. Instrumenty finansowe były stosowane w polityce unijnej, począwszy od okresu programowania obejmującego lata 1993–1999, podczas którego służyły wspieraniu inwestycji MŚP. Jedną z przyczyn wzrostowej tendencji wykorzystania instrumentów finansowych na przestrzeni ostatnich trzech dekad była ograniczoność środków w budżecie, implikująca konieczność częściowej rezygnacji z dotacji, przy jednoczesnej potrzebie finansowania coraz większej liczby celów polityki UE. Z tych powodów w okresie obowiązywania WRF na lata 2000–2006 zaczęto promować zastosowanie IF również w projektach infrastrukturalnych w ramach partnerstw publiczno-prywatnych (PPP). Należy dodać, że istotnym czynnikiem wywołującym tę tendencję było planowane przystąpienie do UE krajów z Europy Środkowo-Wschodniej, których gospodarki wymagały z jednej strony znacznych inwestycji w zakresie infrastruktury, a z drugiej
strony miały ograniczone możliwości współfinansowania tych projektów. Dalszy rozwój instrumentów finansowych jako narzędzi polityki UE był napędzany potrzebą spełnienia celów strategii lizbońskiej. Przejawem tego był znaczący wzrost zainteresowania zastosowaniem IF w różnych obszarach polityki UE w okresie obowiązywania WRF na lata 2007–2013. Instrumenty finansowe zaczęły być wykorzystywane w projektach rozwoju miejskiego oraz efektywności energetycznej. Wykorzystanie IF miało również stanowić zachętę do uruchamiania inwestycji w ramach PPP. Ograniczenia budżetu UE stały się w szczególności odczuwalne po wybuchu kryzysu finansowego z lat 2007–2009. Zaobserwowany wtedy znaczny spadek inwestycji wskutek wyczerpania się środków sektora prywatnego unaocznił potrzebę ich wsparcia
przez sektor publiczny, którego finanse były również nadwyrężone. Przyczyniło się to do wzmożonego zainteresowania stosowaniem instrumentów finansowych w tym okresie. Rola inwestycji sektora publicznego zyskała na znaczeniu, jako że były one podstawowym sposobem zniwelowania luki finansowej w krajach członkowskich. W tym okresie powstawały również ramy regulacyjne dotyczące stosowania instrumentów finansowych, co miało się przyczynić do ich dalszego upowszechnienia. Istotnym krokiem w kierunku usprawnienia inwestycji z udziałem instrumentów finansowych było wejście w życie rozporządzenia nr 966/2012 oraz utworzenie Europejskiego Fun11
duszu na rzecz Inwestycji Strategicznych (EFIS) w 2014 r., jako głównego elementu Planu Inwestycyjnego dla Europy (planu Junckera).
(fragment wstępu)
WSTĘP
1.0 O HISTORII TEORII SPOŁECZNEGO WYBORU
2.0 RACHUNEK ZDAŃ
3.0 RACHUNEK KWANTYFIKATORÓW
4.0 RACHUNEK RELACJI
5.0 WYBÓR INDYWIDUALNY
6.0 GŁOSOWANIA RÓŻNYMI RODZAJAMI WIĘKSZOŚCI
7.0 METODY GŁOSOWANIA
18.0 PRZELICZANIE GŁOSÓW NA MANDATY
19.0 WYBÓR SPOŁECZNY
10.0 TWIERDZENIE ARROWA
11.0 PREFERENCJE JEDNOWIERZCHOŁKOWE
12.0 MANIPULOWALNOŚĆ STRATEGICZNA
13.0 PRAWA INDYWIDUALNE
14.0 LOSOWA FUNKCJA SPOŁECZNEGO WYBORU
15.0 WYBÓR SPOŁECZNY W EKSPERYMENTACH
BIBLIOGRAFIA
